MARIE JULIA BOLLANSÉE
MARIE JULIA
BOLLANSÉE

KATHMANDU EXERCISE

Marie Julia Bollansee
performance at Nepal Art Council, Kathmandu (Nepal)
on March, 24 2017 from 3pm until 4pm
with Basanta Chhipaa and Rahul Thapa
3 sheeps woolen dresses, Mit Hendrickx knitwork
9 blue tarpaulins, signed, dated and numbered, limited edition of 9
36 stones, Tarpaulin blue paint
in Kathmandu Triennale 2017
curators Ashmina Ranjit Lasanaa/ NexUs Culture Nepal and Philippe Van Cauteren S.M.A.K. Ghent (BE)

videoclip, 6’53”
Marie Julia Bollansee, editing
Isaac Martinez, Monali Meher, Rocky Prajapati, Kireet Rajbhandari, camera

The performance is an exercise in understanding the city of Kathmandu and the people living here, it is an exercise in being silent and listening to life in the city, concentrating, laying on the ground in the center of the valley beneath the Himalayas. You can read this work as a reference to the catastrophic earthquake that tortured Kathmandu.
But the performance also refers to the petrified “fugitives” that are discovered in the lava in Pompeii (Italy), 2000 years after they were buried there by the volcanic eruption of the Vesuvius. It refers to Egyptian mummies and Etruscan sarcophagus. It also reminds to the very actual situation of political and economic refugees fleeing from their countries and searching for a safe and welcoming place on earth where they can build a new living.
I asked 2 men, inhabitants of Kathmandu, to perform with me. In collaborating this way, the performance, on the one hand, refers to the situation of men and women in Nepal, the existing role-models, the inequality,…, on the other hand, it wants to express the fundamental equality of all human beings.
The audience was invited to participate. They could lay down on the empty tarpaulins for the time they wanted to do so. When the performance was over, I left the tarpaulins on the square. The audience was free to take them away, and use them for whatever they want to, be it as a utensil to build a shelter, or be it saving a relic of this work of art. All the tarpaulins bear my signature, the title and the date of the performance, and they are numbered from 1 to 9.

9 blue tarpaulins, 3 sheep ‘s woolen dresses, 36 stones
The dresses are knit in sheep’s wool that I spun by hand. My mother knitted these costumes, and I carried them to Kathmandu in my suitcase. Two of the dresses are knit in white wool, and one dress is in (natural) indigo-blue dyed wool. The indigo refers to history (as indigo and lapis lazuli are the two ancient blue tints), the white refers to the future.
The blue tarpaulins are nine small territories (2mx3m) for vulnerable people. Twilight zones of freedom, stability and shelter. Maybe praying-carpets or worship places. Maybe protest flags. Maybe tents for victims of the earthquake. Tarpaulins are the universal emergency solution and the primary shelter for people around the globe. And I perceive this changeable blue tint of tarpaulins, which I called Tarpaulin blue, as a sign of the time, as the now-blue.
The stones I used are fragments of collapsed buildings, traces of the earthquake that are scattered all around in the Kathmandu Valley.

Marie Julia Bollansee
performance in Nepal Art Council, Kathmandu (Nepal)
op 24 maart 2017 van 3pm tot 4pm
met Basanta Chhipaa en Rahul Thapa
3 schapenwollen klederen, Mit Hendrickx breiwerk
9 blauwe tarpaulins, gesigneerd, gedateerd en genummerd, limited edition van 9
36 stenen, Tarpaulin blauwe verf
in Kathmandu Triennale 2017
curators: Ashmina Ranjit van Lasanaa/ NexUs Culture Nepal, Philippe Van Cauteren van S.M.A.K. Gent

videoclip, 6’53”
Marie Julia Bollansee, editing
Isaac Martinez, Monali Meher, Rocky Prajapati, Kireet Rajbhandari, camera

De performance is een oefening in het begrijpen van Kathmandu en van de mensen die hier leven, het is een oefening in stil zijn en luisteren naar de stad, allert, op de grond liggend in het centrum van de vallei van de Himalayas. Je kan dit werk lezen als een referentie naar de catastrofale aardbeving die Kathmandu in 2015 teisterde. Maar de performance refereert ook naar de versteende “fugitives” die ontdekt werden in de lava in Pompeii (Italie), 2000 jaar nadat ze daar begraven werden door de volcanische eruptie van de Vesuvius. Het refereert naar Egyptische mummies en Etruscische sarcophagen. Het brengt ook de actuele situatie van politieke en economische vluchtelingen in beeld, die hun land ontvluchten en zoeken naar een veilige en gastvrije plaats op aarde waar ze een nieuw leven kunnen opbouwen.
Ik vroeg twee mannen, inwoners van Kathmandu, om samen met mij te performen.
De performance zet de situatie van mannen en vrouwen in Nepal, de bestaande rolmodellen, de ongelijkheid, in het licht. Maar vooral wil ze de fundamentele gelijkheid van alle mensen uitdrukken.
Het publiek mocht deelnemen aan de performance. Ze konden neerliggen op de lege tarpaulins voor korte of lange tijd. Nadat de performance voorbij was, heb ik de tarpaulins op het plein achtergelaten. Het publiek kon ze vrij meenemen, en ze gebruiken om een shelter te bouwen, of ze bewaren als een stuk van een kunstwerk. Alle tarpaulins zijn gesigneerd en genummerd van 1 tot 9.

9 blauwe tarpaulins, 3 schapenwollen klederen, 36 stenen
De klederen zijn gebreid in schapenwol die ik handmatig heb gespind. Mijn moeder breide er de klederen van, en ik nam ze in mijn koffer mee naar Kathmandu.
Twee klederen zijn wit, en een is in (natuurlijke) geverfde indigo-blauwe wol. De indigo refereert naar de geschiedenis (indigo and lapis lazuli zijn de twee oude blauwtinten), het wit refereert naar de toekomst.
De blauwe tarpaulins zijn negen kleine territoriums (2mx3m) voor kwetsbare mensen. Schemerzones van vrijheid, stabiliteit en onderdak. Mogelijk gebedsmatjes. Mogelijk protestvlaggen of revolutie-vaandels. Mogelijk tenten voor slachtoffers van de aardbeving. Tarpaulins zijn de universele noodoplossing en de primaire shelter voor mensen over de hele aardbol. En ik beschouw de veranderbare blauwtint van tarpaulins, die ik ‘Tarpaulin blue’ noem, als een teken van deze tijd, als het nu-blauw.
De stenen die ik gebruikte zijn afkomstig van ingestortte gebouwen, brokstukken van de aardbeving die overal rondslingeren in de vallei van Kathmandu.

lees: Marc Ruyters in HART over Kathmandu Triennale

|